Foto: Ans Brys
Wat is je job in Museum Vleeshuis?
Ik ben depotverantwoordelijke voor het museum. Dat betekent dat ik elke dag bezig ben met onze collectie: van het registreren van objecten in een databank tot het opmaken van conditierapporten.
Wat doe je nu het museum gesloten is?
Ik help mijn collega’s met de verhuis van de objecten. Als het gebouw helemaal leeg is, bekijk ik hoe we de ‘vaste’ collectie zoals trappen, schouwen en raamkozijnen kunnen beschermen tijdens de restauratie. Ik werk ook scenario’s uit voor de eventuele restauratie en integratie van deze bijzondere collectiestukken in de nieuwe museumopstelling.
Welk collectiestuk ga je het meeste missen en waarom?
Het Vleeshuis is al 25 jaar mijn vertrouwde werkplek. Over mijn favoriet hoef ik dus niet lang na te denken, dat is het gebouw zelf. Werken in zo'n oud monument ervaar ik nog steeds als heel bijzonder. Vanuit de vele raampjes heb ik altijd weer een ander zicht op Antwerpen. Terwijl beneden moderne klanken klinken, bevind ik mij boven in één van de oudste gebouwen van de stad. Een uniek bouwwerk in de lage landen, een beetje verstopt achter het stadhuis, maar volop te bewonderen vanop de scheldekaaien en linkeroever als een baken in de skyline van Antwerpen. De geschiedenis van het Vleeshuis spreekt tot de verbeelding: van rijk gildehuis van de beenhouwers tot leegstaand, eenzaam gebouw geplaagd door vandalisme. Het bood door de eeuwen heen onderdak aan kunstenaars, was een museum van oude dingen, speelde een rol in het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog, zag de wijk rondom helemaal verdwijnen en is vandaag een muziekmuseum dat de klank van de stad bewaart. En nog is het niet gedaan, met de nakende restauratie staat dit kranige gebouw voor een zoveelste mijlpaal in zijn eeuwenlange leven.
"Ik zeg wel eens: ik werk in een streepjeskasteel met vijf torens. Helemaal bovenaan was mijn werkplek, tussen de collectiestukken onder het dakgebinte. Als het buiten stormde, dan kraakten de houten balken en wiegden de beelden zachtjes mee. Net als op een schip. De bolle zoldervloeren en de scheve trappen versterkten dat bootgevoel. Ik vraag me dikwijls af: wat als die dikke muren konden vertellen over wat er de afgelopen eeuwen in en rond de stad allemaal is gebeurd."
